- Verschenen in: Scharnierend gewest, 200 jaar Zeeuws-Vlaanderen 1814-2014
pagina: 35-51 - Redactie: André Bauwens en Hans Krabbendam
- Uitgever: Heemkundige Kring West-Zeeuws-Vlaanderen
De bestuurlijke banden van Zeeuws-Vlaanderen met het noorden zijn al eeuwenoud. In de Republiek was het gebied grotendeels generaliteitsland. Tussen 1794 en 1814 was het Frans gebied. Toen het Koninkrijk der Nederlanden tot stand kwam, ging het voormalige Staats-Vlaanderen deel uitmaken van de provincie Zeeland en ontstond de staatsrechtelijke situatie die we nu nog kennen. Wat veranderde er voor het bestuur van de streek na 1814?
De bestuurlijke banden van Zeeuws-Vlaanderen met het noorden mogen dan al eeuwenoud zijn, de samenvoeging met Zeeland in het Koninkrijk der (Verenigde) Nederlanden in 1814 werd niet door iedereen als de gepropageerde ‘hereniging’ ervaren. Vooral onder katholieken in de grensstreek en Oost-Zeeuws-Vlaanderen was er animositeit over de toedeling aan Zeeland. Daaraan kon de betrekkelijk snelle invoeging van Zeeuws-Vlamingen in de lokale en provinciale besturen weinig helpen.
De regionale bestuurselite was georiënteerd op het noorden en benutte zijn politieke invloed onder meer om voor Zeeuws-Vlaanderen in de provinciale politiek successen te behalen. In tijden waarin de discussie over aansluiting bij België oplaaide, was dat ook een poging om de gemoederen in bedwang te houden. In de negentiende eeuw kwamen zo in en buiten Zeeuws-Vlaanderen beelden en zelfbeelden tot stand die de discussie over ‘het landje apart’ tot op de dag van vandaag beheersen.
